Reisverhaal: geen cash in India

5,7K Al vanaf mijn zeventiende reis ik veel. Altijd budgetproof en vaak best impulsief. In het dagelijks leven ben ik best een planner, maar als ik reis kan ik dit goed loslaten en leef ik helemaal in het moment.

Van alle landen waar ik ben geweest, is er één die mij helemaal uit mijn comfortzone haalde: India. Ik was hier twee jaar geleden tijdens een politieke onrust waarbij er twee weken lang een groot geldprobleem en veel chaos heerste in het land.

Aangekomen in India
Op 7 november 2016 kwam ik aan in Delhi, India. Een beetje met gemengde gevoelens (ik ben nog nooit zo lang aangestaard door mannen als die keer in het vliegtuig), maar ook met veel zin om een nieuw land te verkennen.  Ik had nog geen geld gepind, maar wel al ongeveer €20 gewisseld in roepies voor ik naar India vertrok. Voor mij genoeg om in ieder geval de eerste paar dagen van rond te komen.

Ik besloot om de eerste dagen samen te reizen met een vriend, een Amerikaan die ik had leren kennen tijdens mijn yoga teacher training. We bezochten samen de Taj Mahal in Agra, een prachtige plek die bijzonder veel indruk op mij heeft gemaakt. Hierna vloog hij terug naar Amerika en zeiden we elkaar gedag. Vanaf dat moment begon mijn eigen reisavontuur; alleen in India, ik had er zin in!

Chaos
Toen ik de volgende dag wakker werd voelde ik gelijk dat er iets niet klopte. Ik had slecht geslapen en keek op mijn telefoon. Het eerste bericht dat ik zag, was dat Trump president van Amerika was geworden. Was dit de reden van mijn onrustige gevoel? Ik besloot om eerst te ontbijten, dan te gaan pinnen en vervolgens mijn planning te maken voor de komende weken.  Toen ik naar buiten liep merkte ik dat er iets niet klopte. Er was chaos op straat; mensen schreeuwden en ik hoorde zelfs dat er geschoten werd. Alle banken waren dicht. Ik snapte er niets van.

Op 9 november 2016 werden in India de biljetten van 500 en 1000 roepies ongeldig verklaard. De president nam deze maatregel in de strijd tegen zwart geld en corruptie. Zonder aankondiging (zelfs de banken waren hier niet op voorbereid) en niet zo goed doordacht. Doordat de grootste biljetten plotseling niet meer geldig waren, werd er meer gebruik gemaakt van klein briefgeld en ontstond er zelfs een tekort. Al na één dag was er geen cash meer in omloop en pinautomaten bleven dagenlang leeg. De banken waren de eerste twee dagen gesloten en toen ze eindelijk weer open gingen overvol met boze mensen. Nog nooit ben ik zo bang geweest; ik zat net een paar dagen alleen in Delhi, het was er onrustig en ik had geen geld meer. Ik had geen idee wat ik moest doen…

Ik had nog wat Nepalese roepies en dollars over van vorige reizen, maar geen Indiaas geld en er waren geen geldwisselkantoren die geld hadden om te ruilen. Ik had dus geen geld meer voor eten of een slaapplek. Wel een creditcard, maar daar had ik niet veel aan want daar kon ik nergens mee betalen. Uiteindelijk vond ik een klein hotelletje waar ik met Nepalese roepies mocht betalen, hier reserveerde ik meteen voor twee nachten. Ook ruilde ik mijn bikini tegen een tros bananen. Het water dat ik dronk was kraanwater met chloortabletten die ik nog over had van mijn hike in Nepal. Ik zocht hulp bij de Nederlandse ambassade en kreeg het advies om naar het vliegveld te gaan waar de pinautomaten het wel deden of om het land te verlaten, omdat het niet veilig was.

Ik besloot naar het vliegveld te gaan, maar ook hier was het enorm druk en mocht ik niet naar binnen omdat ik geen ticket had. Na lang zeuren bij verschillende mensen (met lang bedoel ik echt uren) mocht ik eindelijk onder begeleiding even naar binnen. Ook hier bleken alle pinautomaten leeg. Ik liep rondjes en ontmoette een piloot die geld kon wisselen. Ik gaf hem 20 dollar en hij gaf mij er roepies voor terug. Genoeg voor een paar dagen. Nog altijd ben ik hem heel dankbaar.

De dagen erna werden er langzaamaan steeds meer pinautomaten voorzien van geld (2000 roepie briefjes), maar met een maximum opname van 4000 per dag per persoon (ongeveer €36). De rijen waren ontzettend lang; mensen stonden uren in de rij en dan nog was er geen garantie dat er geld in zat als je eenmaal aan de beurt was.

Op naar Goa
Na lang nagedacht te hebben of ik India zou verlaten of dat ik het nog een kans wilde geven, boekte ik met mijn creditcard een ticket naar Goa in het zuiden van India. Ik had €100 betaald voor een maandvisum en wilde daarom in ieder geval nog één andere plek zien. Dan maar zonder geld… Op het vliegveld kon ik gelukkig eindelijk betalen met mijn creditcard. Ik had honger en sloeg eten en water in voor de dagen erna.

In Goa mocht ik met een paar andere reizigers meerijden in de taxi in naar een hostel, waar ik achteraf mocht betalen als ik weer geld had. Uiteindelijk heb ik een paar uur in het hostel schoongemaakt en een yogales gegeven in ruil voor een slaapplek. Ik ontmoette mensen bij wie ik mocht logeren tot ik geld had en die me ook alle leuke plekjes van Goa lieten zien. En, wauw, wat een fijne plek was Goa! Ondanks alle onrust en alle onzekerheid, voelde ik me er zo thuis. Nou moet ik zeggen dat Delhi totaal anders is dan Goa. Delhi, was veel onrustiger en voor mijn gevoel een stuk onveiliger dan Goa. De mensen in Goa waren liever, behulpzamer en de sfeer was er beter.

Na zeven dagen in Goa lukte het eindelijk om geld te pinnen. Na al die dagen viel er een last van me af. Eindelijk kon het reizen, in plaats van overleven, beginnen!