- Hoe Marjan Peruaanse kinderen weer laat lachen - oktober 30, 2018
- Yogales in een sloppenwijk in Peru - augustus 2, 2018
- Choquequirao – waarom je Machu Picchu best mag skippen - juli 2, 2018
Er zijn genoeg mensen die geïnteresseerd zijn in de wereld, mensen die net als ik de wereld gaan verkennen met hun backpack. Die misschien zien dat dingen in andere landen net anders, of helemaal niet, geregeld zijn. Die terechtkomen in communities waar mensen geen warme douche, geld of zorgverzekering hebben. We zien krottenwijken, straathonden en straatkinderen, waarna we weer veilig terug keren naar Nederland.
In Peru bezoek ik twee Nederlandse dames; Marjan in Arequipa en Leonie in Lima. Beide hebben ze ervoor gekozen om niet terug te gaan naar Nederland, maar alles achter te laten om de mensen in Peru te helpen. Hoe, wat en waarom lees je in dit verhaal. Want deze mensen verdienen een lintje, eeuwige roem en minstens een plekje op dit blog. Dit verhaal gaat over Marjan.
Lees ook deel één over Leonie en yogales in een sloppenwijk in Peru.
Marjan en haar stichting Paz Holandesa
‘Misschien ben ik wel een gereïncarneerde Inca’, vertelt Marjan mij. Het zou me eerlijk gezegd niks verbazen. Marjan komt over als een ontzettend ambitieuze, nuchtere, sterke vrouw. Ik denk dat zij prima in staat zou zijn een Machu Picchu te bouwen. Maar die was er al, dus zij koos ervoor een stichting op te richten en een kinderziekenhuis uit de grond stampen. Zelf. In Peru.
Dankzij Marjan en haar stichting Paz Holandesa zijn er nu een stuk minder kids met hazenlippen, open ruggetjes en waterhoofden in Peru. Ook staat er dankzij haar sinds zes jaar een gloednieuw kinderziekenhuis in Arequipa.
Miguel
Een kindje van een jaar of zes lacht me toe vanuit zijn ziekenhuisbed, om hem heen liggen vier speelgoed autootjes. Gekregen van het ziekenhuis, zelf had hij geen speelgoed. Marjan en ik brengen hem even een snel bezoekje om te kijken hoe het met hem gaat. Hij brabbelt iets, maar beide hebben we geen idee wat hij zegt. Het is geen Spaans dat hij spreekt, maar een taal die ze spreken in een dorp ver weg van de stad. Om bij dit ziekenhuis te komen, hebben hij en zijn moeder een halve wereldreis moeten afleggen en 7 uur (!) moeten lopen. En dat was nogal nodig. Dit kind, Miguel leerde ik later, heeft een aangeboren afwijking. Bij zijn geboorte werd er een stoma aangebracht, die elk jaar geleegd zou moeten worden. Dit is nogal ingewikkeld en niet gebeurd omdat de familie zo afgelegen woont, weinig geld heeft en geen Spaans spreekt. In Marjans ziekenhuis heeft haar team Miguel gratis geopereerd en het stoma gesloten, zodat Miguel vanaf nu een normaal leven kan leiden.
Operatieprojecten
De operatie van Miguel maakt deel uit van een project. Per jaar voert het ziekenhuis vier tot zes operatie projecten uit. Per project kunnen er 22 tot 50 kids, voornamelijk met geboorteafwijkingen, geopereerd worden. Dit betekent dat er tussen de 88 en 300 kinderen per jaar gratis kunnen worden geholpen. Dit is hard nodig omdat er veel arme gezinnen zijn in Peru. Zij hebben geen verzekering en beschikken niet over de middelen om hun kind te kunnen laten opereren. Operatieteams uit Nederland, Spanje en Amerika komen tijdens die projecten naar het ziekenhuis om de operaties uit te voeren. De stichting Paz Holandesa zamelt het geld om deze operaties mogelijk te maken.
Een ziekenhuis bouwen
Al 18 jaar is Marjan bezig met het helpen van kinderen met geboorteafwijkingen in Peru. Marjan werd zelf geboren met een hazenlip. Hier zie je nu, door de goede zorg in Nederland, vrijwel niks meer van. Toen ze voor de eerste keer in Peru was, zag ze hoe weinig er daar aan dit soort problemen wordt gedaan. Zeker niet alle ouders hebben de middelen om hun kind te laten opereren en ook de kwaliteit van de ziekenhuizen laat soms te wensen over. Marjan vond dat daar iets aan moest gebeuren. Haar Peru avontuur begon met operatie projecten in Cuzco, waar ze af en toe naar een regionaal ziekenhuis vloog met een team om die operaties uit te voeren. Ze merkte dat het niet genoeg was en dat er een heel traject nodig is om deze kids echt te kunnen helpen. Zij hebben namelijk ook nazorg nodig; fysiotherapie of spraaktrainingen. Toen de burgemeester van Arequipa haar een stuk land aanbood om een ziekenhuis op te bouwen, kon ze niets anders doen dan dit aannemen om dit nieuwe avontuur te starten. Want wanneer krijg je nou nog een kans om je eigen kinderziekenhuis te bouwen? Van operatie assistent werd Marjan ineens ziekenhuisbouwer. En dat stond zeker niet op de planning, maar van het een kwam het ander. Marjan ziet het leven als een soort trein, ze heeft ingecheckt en is nog niet uitgestapt. ‘Ik geloof niet in het lot, maar ik geloof wel dat het zo moest zijn’.
Marjan richtte Paz Holandesa op en door middel van giften schraapte ze alles wat ze nodig had bij elkaar. ‘Die deur hebben we gekregen, deze vloer komt van een ander bedrijf, deze meubels zijn ook een gift’, vertelt ze mij. Heel veel werk was het om dit ziekenhuis bij elkaar te krijgen, want een ruim budget was er niet. ‘Iets wat je maar één keer in je leven doet’.
Het is zo mooi dat het haar gelukt is om dit ziekenhuis te bouwen, binnen de geplande zeven jaar. Als ik hoor hoeveel werk dat was, en nu nog steeds is, ben ik onder de indruk. Marjan geeft een groot deel van haar eigen leven voor de kids in Peru die haar, haar ziekenhuis en haar stichting hard nodig hebben. Het lijkt alsof dat voor Marjan allang niet meer zo bijzonder is.
Leven in Peru
Waar ze in de jaren hiervoor nog op en neer vloog tussen Peru en Nederland, werd sinds de bouw van het ziekenhuis Arequipa haar vaste woonplek en het kinderziekenhuis haar eerste prioriteit. Voorheen ook al wel, maar vooral nu leeft ze in twee werelden. ‘Mensen in Nederland begrijpen me niet, en hier snappen ze er eigenlijk ook maar weinig van’. Op de vraag waar ze zich het meest thuis voelt, heeft ze eigenlijk niet echt een antwoord. ‘Als ik in Nederland ben mis ik Peru en als ik hier ben mis is Nederland’.
Het leven is natuurlijk heel anders in Peru, vooral de luxe en vrijheid van Nederland wordt gemist. ‘Je moet hier veel harder knokken, voor alles eigenlijk. In Nederland kon ik met vrienden naar musea, uit eten, wat dan ook. Hier is mijn wereld een stuk kleiner geworden’. Ook vrienden worden met Peruanen blijkt moeilijker dan gedacht, doordat ze westers is én een ziekenhuis heeft verwachten veel Peruanen dingen van haar. ‘Ik heb afstand van de meeste mensen hier moeten nemen’. Het is dus wel moeilijk, dat wonen in Peru. Maar ook het niét wonen in Nederland is af en toe lastig, ‘Ik heb toch wel een schuldgevoel, vooral naar mijn moeder, ik ben haar enige dochter en altijd in het buitenland’. Familie is belangrijk en dat mis ik wel heel erg nu ik in Peru ben’. Ooit gaat Marjan weer terug naar Nederland. Ze wil echt niet in Peru wonen als ze oud wordt en van alles begint te mankeren. ‘Ook geloof ik dat nieuw bloed in de stichting goed kan zijn. Soms moet je afscheid nemen.’ Ondanks alle moeilijkheden is ze heel erg blij dat ze deze stap genomen heeft. Het heeft haar zoveel gebracht. Vooral het leven in een andere cultuur heeft haar leven verrijkt. ‘ En hoe cool is het om een eigen ziekenhuis te bouwen! Waar kan dat nou nog?’
Sharing is caring
Net als Leonie zet Marjan zichzelf helemaal aan de kant voor dit leven in Peru. Ze werkt knetterhard en er is weinig tijd en mogelijkheid voor een sociaal leven. Het helpen van anderen is haar leven en voor haar is dat de normaalste zaak op de wereld. Alle energie die je hebt moet je delen met anderen, vindt ze. ‘Ik heb nou eenmaal meer energie, dus ook meer om te delen. Ik wil op mijn leven terugkijken en het idee hebben dat ik mijn energie goed gebruikt heb, dat ik alles op heb gebruikt’.
Marjan vindt het fantastisch als mensen ‘aangestoken’ worden door wat zij heeft gedaan, als ze geïnspireerd raken en komen helpen. Dus heb jij ook wat energie over? En ben je klaar om dat te delen? Neem dan contact op via de website van Paz Holandesa. Geld doneren kan natuurlijk ook.
1 reactie
Een indrukwekkend verhaal, ja soms zelfs ontroerend !