- Hoe Marjan Peruaanse kinderen weer laat lachen - oktober 30, 2018
- Yogales in een sloppenwijk in Peru - augustus 2, 2018
- Choquequirao – waarom je Machu Picchu best mag skippen - juli 2, 2018
Een van de dingen die hoog op mijn Zuid-Amerika bucketlist stond, was een tripje met de auto door het noorden van Argentinië. Alleen, als solo reiziger moest ik maar net de juiste mensen tegenkomen om mij te joinen. Ik in m’n eentje in een auto zou namelijk geen goed idee zijn… Want hoe weet ik nou waar ik heen moet rijden En wat als ik de auto in de prak rijd? Gelukkig kwam ik in mijn hostel in Salta (Salta por Siempre, aanrader!) al snel een groep mensen tegen die van plan was om een auto te huren. Met twee oude huurauto’s en negen jonge medereizigers startte ik een dag later deze trip.
Dag 1: van Salta naar Cafayate
De eerste dag namen we Route 68 naar Cafayate. Eén lange geasfalteerde weg dus er kon weinig mis gaan. Dachten wij. Toch hadden we nogal wat issues op de weg de stad uit. Nou ben ik sowieso geen held achter het stuur, maar ik ben nog nooit per ongeluk zóveel eenrichtingswegen ingeslagen en heb ik nog nooit zo vaak een stoplicht gemist (wie bedenkt het om een stoplicht ná het kruispunt te zetten?). Door het vele regenwater op de weg verdronk onze auto en stopte even met rijden. De andere auto pakte een steen mee en had na vier kilometer al een lekke band. Gelukkig had ik handige medereizigers en werd alles snel gefikst.
Rond 11.00 uur waren we eindelijk de stad uit en kon het genieten beginnen. Want wat is dit een onwijs mooie rit! Eerste reden we door een bosachtig gebied, later begonnen de bergen. De bergen werden steeds roder en het gras steeds groener naarmate we verder reden. Er waren zoveel fotomomenten onderweg. De beste was bij ‘los tres cruces’, hier liepen we een heuvel op en werden we beloond met een heel mooi uitzicht.
Om 15.00 arriveerden we in wijnwalhalla Cafayate. Na een snelle lunch was het tijd om deze beroemde wijntjes eens te testen. Veel wijngaarden gaan al om vijf uur dicht, maar gelukkig konden we nog langs twee verschillende wijngaarden voor een proeverij (ongeveer 50 peso’s, inclusief kaas!). Wel moesten wij die wijntjes zo ongeveer atten, omdat het al laat was. Probeer daarom zeker rond 9.00 uur Salta uit te zijn, dan ben je ruim op tijd in Cafayate om van de wijn te genieten. We sliepen in het La Morada Hostal, en dat was prima. Ruime kamers, een chille binnenplaats en klein ontbijtje.
Dag 2: van Cafayate naar Cachi
Om 10 uur vertrokken we richting Cachi via Route 40. Vandaag zouden we voor het eerst over een gravelweg rijden, best spannend want onze auto’s waren niet de beste. Wonder boven wonder verliep het prima en crosten we zo de bergen over. De omgeving werd droger, de heuvels hoger en de cactussen verschenen. Super mooie route weer, met heel veel ‘miradors’ (uitkijkpunten) langs de weg. Om 17.30 waren we in Cachi en checkten we in bij Antigue Pablo. Hele fijne plek, inclusief zwembad (!) en heel chill ontbijt. ‘s Avonds hadden we een flinke discussie over de route van de volgende dag; over de bergpas of de snelweg?
Dag 3: van Cachi naar Tilcara via Humahuaca
Er werd besloten onze auto’s te sparen en de makkelijke weg te kiezen. Letterlijk. Om 08.00 uur reden we terug naar Salta en vervolgens naar Humahuaca om daarna weer terug naar Tilcara te gaan. We starten met Route 33, langs het nationaal park en vanaf Salta de 9 naar Humahuaca. Deze route was zonde van onze tijd. We zaten twaalf uur in de auto en de omgeving was veel minder mooi dan de vorige dagen. Ik zou je zeker aanraden om de bergpas te nemen als je auto het aan kan.
Het lichtpuntje van de dag was om 19.00 uur (ondanks dat het bijna donker was). We waren we net op tijd in Humahuaca om de veertien kleuren berg te bewonderen. Daarna reden we terug naar Tilcara en overnachten we in hostel La Puesta, een gezellig hippie hostel waar ik nog best een dagje had willen rondhangen.
Dag 4: van Tilcara naar Salta via Salinas Grandes & San Antonio de los Cobres
Zonder twijfel was dag vier de beste dag. Om 9.15 vertrokken we vanaf Tilcara. Via Route 9 kwamen we bij Purmamarca, waar we de 52 op gingen naar de Salinas Grandes. De weg naar de Salinas was fantastisch, helemaal geasfalteerd en door een super mooie omgeving. Wel flink de berg op; we reden tot 4100 meter hoog! De zoutvlakte zelf is niet zo groot als die in Bolivia, maar alsnog prachtig en zeker de moeite waard.
Op de Salinas ontstond weer een discussie over de route. En hoewel de andere auto (weer) de makkelijke weg terug naar Salta nam, besloten wij ons aan het oorspronkelijke plan te houden en via de gravelweg en San Antonio de los Cobres terug te toeren. Dat was het beste idee ooit en het hoogtepunt van onze trip. We werden omringd door bergen en reden een heel eind langs de zoutvlakte. Ook liepen er lama’s, geiten en ezels over de weg. En de weg zelf… ja die was wel vrij slecht. Onze auto verdronk weer eventjes toen we een plas water door moesten, ook hebben we de auto een stukje moeten duwen omdat de weg ineens een zandstrand was. Maar wat heb ik genoten van de omgeving en de lama’s, met m’n voetjes uit het raam en Despacito uit de boxen.
De weg tussen San Antonio en Salta (51) was een stukje makkelijker en op de meeste plekken geasfalteerd. Hier reden we tussen de, minstens zeven kleuren, bergen vol met cactussen, wat ook niet verkeerd was. Om 19.30 kwamen we, in een mega stoffige, met modder besmeurde auto, weer veilig aan in Salta.
Deze roadtrip was een van de hoogtepunten van mijn rondreis door Argentinië en de meeste delen van de route waren zó mooi. Als ik het over zou doen, zou ik een dag of twee extra de tijd nemen. Nu zaten we acht uur per dag in de auto en dat was eigenlijk net iets te veel. Als je de tijd hebt, zou ik zeker stoppen in San Antonio de los Cobres om daar ook een nachtje te slapen.