- Hoe Marjan Peruaanse kinderen weer laat lachen - oktober 30, 2018
- Yogales in een sloppenwijk in Peru - augustus 2, 2018
- Choquequirao – waarom je Machu Picchu best mag skippen - juli 2, 2018
Er zijn genoeg mensen die geïnteresseerd zijn in de wereld, mensen die net als ik de wereld gaan verkennen met hun backpack. Die misschien zien dat dingen in andere landen net anders, of helemaal niet, geregeld zijn. Die terechtkomen in communities waar mensen geen warme douche, geld of zorgverzekering hebben. We zien krottenwijken, straathonden en straatkinderen, waarna we weer veilig terug keren naar Nederland.
In Peru bezoek ik twee Nederlandse dames; Marjan in Arequipa en Leonie in Lima. Beide hebben ze ervoor gekozen om niet terug te gaan naar Nederland, maar alles achter te laten om de mensen in Peru te helpen. Hoe, wat en waarom lees je in dit verhaal. Want deze mensen verdienen een lintje, eeuwige roem en minstens een plekje op dit blog. Lees nu deel één over Leonie en binnenkort deel twee over Marjan.
Op pad met Leonie van Con Pazion
Mán, wat was ik onder de indruk nadat ik een dagje had meegelopen met Leonie. De dag bestond uit yogaposes, huisbezoekjes en rondrennen met twaalf kids. Niet zomaar kinderen, maar fantastische, lieve, grappige kinderen. Waarvan de meeste in een houten hutje wonen, niet naar school gaan en soms zelfs geen ouders meer hebben. Ze wonen in Manchay, een van de armste wijken van Lima. Scholing wordt hier niet heel serieus genomen, de inwoners van Manchay lijken te druk te met overleven om veel aandacht te besteden aan de toekomst van de kinderen. Die taak heeft Leonie, met haar stichting Con Pazion, op zich genomen.
De start van Con Pazion
Iets meer dan een jaar geleden liet Leonie Nederland achter en verhuisde ze naar Lima, Peru. In Nederland had ze een prima leven opgebouwd inclusief huis, goede baan in het onderwijs en vrienden. Toch miste ze iets. Na een maand in Nicaragua te hebben doorgebracht op haar surfplank en yogamat, kwam ze erachter wat ze écht wilde; kinderen helpen in ontwikkelingslanden die dat nodig hebben. Ze kon aan de slag bij de Nederlandse school in Lima, maar Leonie geeft niet alleen les aan de kinderen van de Nederlandse school. Ze helpt ook de kinderen in een van de armste wijken van Lima, Manchay. Een duurzame verandering creëren in het leven van een kind daar, dat werd haar doel. Die duurzame verandering begint volgens Leonie met onderwijs, maar ook yoga speelt hierin een belangrijke rol. In december 2017 stichtte ze daarom de stichting Con Pazion en de stichting groeit inmiddels zo hard dat ze zich nu volledig richt op Con Pazion. YouTube sterren, Adidas en binnenkort ook Peruaanse multinationals geloven in haar plan, dragen financieel bij en hebben ervoor gezorgd dat Leonie ondertussen een halve bekendheid is.
Projecten van Con Pazion
Con Pazion heeft verschillende projecten lopen in Manchay. Zo wordt er gewerkt aan de bouw van een basisschool. En dat is hard nodig, want de huidige scholen zijn niet oké, niet alleen de gebouwen zelf maar ook de kwaliteit van de lessen moet beter. De Con Pazion school wordt een school waar het niet alleen om rekenen en taal draait, maar waar er ook aandacht wordt besteed aan normen en waarden, zorgen voor elkaar en voor de aarde. Yogalessen, lessen over het milieu en gezonde voeding (óók voor de ouders) moeten bijdragen aan een duurzame verandering in het leven van de kids. Ook is er een uitwisselingsproject gestart met een van de rijkste scholen in Lima. Zo worden er connecties gecreëerd en bruggen gebouwd, niet alleen tussen Europa en Peru, maar ook tussen arm en rijk in de stad.
Leonie ziet dat haar yogalessen leiden tot verbinding en de kids een mogelijkheid bieden om samen te werken en tegelijkertijd plezier te maken. Elke zondag gaat Leonie met een vrijwilliger naar de kids in Manchay om ze liefde, aandacht en yogales te geven. Ik mocht mee en dat was ongelofelijk tof.
De kinderen rennen op Leonie af zodra ze aan komt lopen. Ze zijn allemaal erg blij om haar te zien en dat is wederzijds. We halen de rest van de kids thuis op. Dat deel van de dag maakt veel indruk; hun huizen kun je eigenlijk geen huizen noemen. Het zijn zelfgebouwde hutjes; het is er klein en enorm vies en vochtig. We ontmoetten de oma van een kind in haar hutje. Oma kan moeilijk lopen, haar rugzak is beschimmeld door de omstandigheden in huis, maar ze heeft een mand gemaakt met snoep die ze nu gaat verkopen boven op de berg. ‘Hoe dan…’, vraag ik me af.
De kids van Manchay
Samen met een stuk of twaalf kinderen en yogamatten lopen we langs het voetbalveld, de aanwezige bendeleden en het straatvuil naar het speelveld. Hier doen we de boom, zonnegroet, downward dog en nog meer yogaoefeningen. De kids lijken vooral te genieten tijdens acroyoga, wanneer ze mogen vliegen op de voeten van de lerares of dit met elkaar oefenen. De concentratieboog van de kinderen is nogal laag en na twintig minuutjes is het dan eindelijk tijd om rond te rennen, te kletsen en te voetballen. Ik vermaak me uitstekend, ik voetbal met de boys en de meiden laten mij hun favoriete Reggaeton hitjes horen. We zingen, lachen, drinken Inca Kola en ik vergeet heel even de thuissituatie van deze kinderen. Het mooie is dat zij dat, denk ik, ook doen. Als ik op de weg terug wat meer hoor over het leven en de zorgen van de kinderen is dat gevoel direct weer verdwenen. Deze kinderen zijn tussen de acht en vijftien jaar. Er is er één die zichzelf snijdt, een ander die net haar zus verloren heeft en een meisje waarvan de moeder is ‘vergeten’ haar naar school te sturen dit jaar. Daarnaast spelen er vast en zeker nog meer dingen die ik niet weet en misschien ook wel niet wil weten… Ik vind het oneerlijk. Dit zijn zulke fijne kinderen, die zoveel liefde geven en die gewoon een normaal leven willen leiden. Het contrast tussen deze mooie kinderen en hun omgeving is zo groot. Waarom moeten zij in zulke omstandigheden leven?
Zwerfkatten
Ik schrik ervan als ik diezelfde avond zie dat er in een park in Lima wel goed gezorgd wordt voor zwerfkatten terwijl Manchay, een hele wijk vol mensen, gewoon genegeerd wordt. De katten worden geknuffeld, geaaid en gevoerd door een speciale organisatie, terwijl er in Manchay geen politie of normale school te bekennen is. Het leven is niet eerlijk. En ik heb ontzettend veel respect voor Leonie, die zonder angst haar hart volgt en zo hard werkt om het leven van deze kinderen iets eerlijker te maken.
Helpen
Hoewel Leonie Con Pazion gestart is, benadrukt ze dat ze het zeker niet allemaal alleen doet. Hulp komt vanuit allerlei (onverwachte) hoeken. Er zijn gelukkig veel mensen die bij willen dragen en die geloven in dit project. Leonie heeft het doel in haar leven gevonden en hoewel ze genoeg op heeft moeten offeren lijkt ze onwijs gelukkig te zijn dat ze dit mag doen. Ik geloof dat ze helemaal niet zit te wachten op eeuwige roem, lintjes of fanmail. Ze doet gewoon wat ze moet doen, en dat wat ze doet, doet ze voor deze kinderen. Leoni is dus gewoon cool, geen moeder Teresa.
Wil jij Leonie en de kinderen in Manchay helpen? Volg Con Pazion op Facebook of Instagram, neem een kijkje op de website en maak een bedrag over dat je kunt missen. Ga je naar Peru en ben je van plan wat langer in Lima te blijven, misschien kun je Leonie dan ter plekke helpen met haar werk. Ook vanuit Nederland is ondersteuning welkom, bijvoorbeeld bij de website, fondsenwerving of marketing.